H τεχνολογία, με την άνοδο της τεχνητής νοημοσύνης, παρέχει πρακτικά και προσιτά μέσα για την εξέλιξη του ανθρώπου, επιφέροντας ήδη εκτεταμένες αλλαγές στην καθημερινή μας ζωή.
Το τι οφείλει ο άνθρωπος στις τεχνικές κατακτήσεις είναι μάλλον αυτονόητο και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Αυτές μας έκαναν όχι μόνο ευκολότερη και αποδοτικότερη την εργασία αλλά μας απελευθέρωσαν και άνοιξαν τον δρόμο για την κατάκτηση ελευθεριών και την επίτευξη στόχων. Αυτές μας επέτρεψαν και μας επιτρέπουν να προχωράμε σε θαυμαστές πραγματοποιήσεις και τελειοποιήσεις έως τέτοιο βαθμό που δύσκολα κάποιος μπορεί να αναμετρήσει την ποικιλία των δυνατοτήτων τους.
Προκαλεί, ωστόσο, ανησυχία αυτή η τεράστια και ταχύρρυθμη τεχνολογική ανάπτυξη καθώς έχουμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας μέσα από την ψηφιακή μας εικόνα. Αυτή η συνθήκη, μας προσφέρει μια αυξημένη ελευθερίας επιλογής, η οποία όμως δεν μας εγγυάται μεγαλύτερη ελευθερία καθώς παραχωρούμε ένα μέρος της ελευθερίας μας σε αλγορίθμους έτσι ώστε να ανταπεξέλθουμε στην ανεξέλεγκτη πληθωρικότητά πληροφοριών.
Η «εξάρτηση» από τους αλγορίθμους και η έντονη ψηφιακή μας παρουσία έχουν διαμορφώσει μια συνθήκη που χαρακτηρίζεται από αβεβαιότητα και επιτάχυνση, καθώς το μέλλον φαίνεται πιο απροσδόκητο από ότι παλιότερα, αλλά και από άγχος λόγω της πολύπλοκης και ρευστής αυτής συνθήκης.
Έτσι, αναδύεται μια πραγματικότητα η οποία είναι αποτελεί συγχώνευση της φυσικής με την ψηφιακή.
Εδώ τίθεται το θέμα της απώλειας του εαυτού και κατ’ επέκταση της ανθρώπινης φύσης μας. Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να διαταράξουμε την συνέχεια αλλά ούτε και την ενότητα της ανθρώπινης εμπειρίας. Διαθέτουμε ηθική αίσθηση, κοινωνικές δεξιότητες και στοχασμό που οφείλουμε να προστατέψουμε.
Οφείλουμε λοιπόν, να αντιμετωπίζουμε με ταπεινότητα και αξιοπρέπεια την ανθρώπινη συνθήκη όταν επιχειρούμε να παρεμβάλουμε την τεχνητή νοημοσύνη στην ζωή μας. Η ζωή μας δεν είναι έρμαιο των επιθυμιών μας, αντιθέτως πρέπει να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας με το να μην μειώσουμε την ελευθερία του πράττειν μας και να στηριζόμαστε ακόμη στην καινοτομία, προσπάθεια, υπομονή και ευφυία μας έναντι των γλωσσικών μοντέλων που μιμούνται την νοημοσύνη του ανθρώπου.
Πράγματι, κεντρικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων είναι η βελτίωση αλλά όχι το μοναδικό. Με λίγα λόγια, δεν πρέπει να εξετάζουμε το επίπεδο της τεχνικής εξέλιξης που συμβάλει στην βελτίωση της ανθρώπινης συνθήκης και αποβλέπει στην ομογενοποίηση αλλά και την μείζονα απειλή για τον εαυτό και την μοναδικότητα μας.
Κάνεις δεν αμφισβητεί ότι η τεχνολογία είναι ικανή-αλλά και ανίκανη-ταυτόχρονα για όλα αλλά σταδιακά υποκύπτουμε στην κρίση της. Έτσι, απομακρυνόμαστε συχνά από το ανθρώπινο κέντρο και επιτρέπουμε την δημιουργία μιας τεχνο-πραγματικότητας που αναταράσσει την κανονικότητα, έτσι όπως εμείς έχουμε ορίσει και συνηθίσει.
Ολοκληρώνοντάς, η πρώτη μας έγνοια θα πρέπει να είναι να θεμελιώσουμε την ανθρωπιά γερά μέσα μας και να μην παραδοθούμε χωρίς αντίσταση στην τεχνολογική πρόοδο.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΕΝΤΙΔΗ
