Από τις πιο συχνές ζωοφοβίες, ειδικά σε ό, τι αφορά στις γυναίκες είναι η Αραχνοφοβία. Πρόκειται για μία φοβία, που έχει συνδεθεί με το DNA των ανθρώπων από γενιά σε γενιά, δηλαδή μία φοβία που θεωρείται υπαρκτή από τον καιρό των πρωτόγονων ανθρώπων κι είχε ως πραγματικό στόχο να προστατευθούν από έντομα και παράσιτα.
Οι φοβίες για τα ζώα επηρεάζουν περίπου το 2,7% έως 6,1% του γενικού πληθυσμού, εκ των οποίων η αράχνη έχει κορυφαία θέση. Το παράδοξο είναι ότι σύμφωνα με έρευνα, που έγινε και την υπογράφουν Τσέχοι ερευνητές, με πρώτη την Εύα Λαντόβα ότι μόλις το 0,5% των αραχνών αποτελούν πράγματι κίνδυνο για την υγεία μας.
Οι αράχνες και η αραχνοφοβία
Η αράχνη καταλαμβάνει εξέχουσα θέση στις φοβίες για τα αρθρόποδα και η συντριπτική πλειοψηφία των Τσέχων, γυναικών κι ανδρών, που ρώτησαν, τόνισε πως προξενεί φόβο κι αηδία. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, που η αραχνοφοβία δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη, αφού η Αράχνη θεωρείται η ανταγωνίστρια της θεάς Αθηνάς στο εξωτερικό ήταν συνδεδεμένη με τις μάγισσες από τον καιρό του Μεσαίωνα.
Οι αραχνοφοβικοί μπορεί να παρουσιάζουν ήπια συμπτώματα ή να μη μπορούν ν΄ αντιμετωπίσουν τον φόβο τους, να παθαίνουν πανικό, να παθαίνουν ταχυπαλμίες, να ιδρώνουν, ν΄ αποκτά ωχρότητα η επιδερμίδα του και να θέλουν να καταστρέψουν το συγκεκριμένο αρθρόποδο και τις φωλιές του. Σε πολύ χειρότερες περιπτώσεις υπάρχει ο κίνδυνος ανακοπής ή κι εγκεφαλικού επεισοδίου.
Αλλού τις φοβούνται κι αλλού τις τρώνε!
Κατά καιρούς διαφορετικές ομάδες ψυχολόγων έχουν ασχοληθεί με το πρόβλημα της Αραχνοφοβίας και γενικότερα των αρθρόποδων, προσπαθώντας πλέον και με εικονικούς τρόπους να λύσουν το πρόβλημα. Ομάδες ψυχολόγων επιχειρούν να φέρουν τους ανθρώπους, που πάσχουν από αραχνοφοβία με τα συγκεκριμένα αρθρόποδα.
Οι αράχνες, στον βαθμό που δεν είναι δηλητηριώδεις θεωρούνται ωφέλιμα ζώα και έχει υπολογιστεί, σύμφωνα με Ευρωπαίους βιολόγους, πως καταναλώνουν περίπου 400 έως 800 εκατομμύρια τόνους εντόμων, κάθε χρόνο.
Έχουν ταυτοποιηθεί περίπου 100.000 είδη αραχνίδων αλλά εκτιμάται πως είναι πάνω από 600.000. Ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς, κυρίως εξαιτίας των γεωργικών φαρμάκων και της κατάτμησης των οικοτόπων ενώ υπάρχουν και μέρη, που τις τρώνε, όπως συνέβη στην Καμπότζη, όπου οι άνθρωποι δεν είχαν να φάνε και στράφηκαν σ΄αυτές ενώ σήμερα έχουν αναπτύξει και σχετική κουζίνα.
